Izložba - Galerija ZDSLU, Ljubljana

Izložba

Admir Mujkic

Grafike i objekti iz serije "Ribolik" i "Putovanje"

Galerija ZDSLU
9. – 25. oktobra 2014.g.

Predgovor kataloga
dr Siniša Vidaković

Admir Mujkic - Ribolik

Siniša Vidaković
Predgovor za katalog

Ribolik
Iz vrela u podnožju drveta života u središtu vasione teku četiri rajske rijeke u četiri glavna
pravca. One su simbol generativne moći, što iz svog nemanifestnog izvorišta teku u manifestni
svijet do krajnje granice. Ove rijeke života jesu Božija oblast, makrokosmos, one promiču
život i protiču svijet u svim manifestacijama i promjenama, govore o prosvijetljenju, jedinstvu,
mikrokosmosu, životu i smrti.



Ušavši u vode četiri rajske rijeke, Admir Mujkić traga za evokativnim suglasjima svojih
dječačkih uspomena i u dinamici prekrivanja i raskrivanja znakova, u Riboliku, radi svojevrsno
sedimentiranje ambivalentnih značenja jednog simbola, upućujući istovremeno u
mikrostrukturu najnovijeg lirsko-asocijativnog i dinamički viziranog naturalizma, prisajedinjava
istinite predmetne forme, kao figurativni par excellence ideji predočenoj u grafičkom
izrazu.
Ne preferirajući pristupu i simbolici ribe kroz njeno faličko značenje, Mujkić se evidentno
priklanja drugom simboličkom polu teme koja u njegovom diskursu sa umjetnošću ispunjava/
iscrpljuje njegova razmišljanja o životu, obnavljanju, ljubavi, žrtvi, nadi, nečistoći, rodnosti,
samotnjaštvu i novom života.
Njegov iskorak iz grafičkog medija i finalizacija poetske zamisli u ujedinjavanju umjetnosti
multioriginala sa ready-made ideologijom, govori o nepostojanju krize u umjetnosti XXI
vijeka, u kojoj su primisli o dovršenosti umjetničkog fakta sasvim irelevantne u donošenju
kvalitativnog suda o mentalnom procesu koji je u metafizičkom konceptu rađanja djela primaran.
Admir Mujkić u Riboliku primjenjuje jednu rafiniranu notu apstraktnog govora na recentnoj
umjetničkoj sceni Bosne i Hercegovine. Istovremeno u artističkim intervencijama u tehnikama
bakropisa i akvatinte, bez obzira na još uvijek figurativne reminiscencije simoličkih predstava
ribe, rastakajući čvrsto njihove forme, vođen unutrašnjim muzičkim ključem dolazi do apstraktno-
lirskih pikturalnih eksperimenata. Vizija realnosti je potvrđena i samim nazivima grafičkih
listova, pa tako: Struga, Riba s krajolikom, Noćarka, Kao što se gleda riječni tok, Zemlja u izgnanstvu
i mnoge druge, ne samo da potvrđuju Mujkićevu ličnu (dnevničku) notu (upućenu na Unu
i fascinaciju njenom magijom), nego u uspostavljanju njegove poetike, transponuju predmete
realnog svijeta u žestoke vizije gesta i gustog tkanja, nastalom zahvaljujući umjetnikovoj ljubavi
prema fakturi.
Njegovo viđenje u psihičkom tkivu subjekta ili jednostavno, trag u fizičkom tkivu objekta,
pokazuje umjetnikovo poštovanje velikana koji je zapisao: „Muzika je za mene kao omađijana
draga. Slavan kao slikar? Pisac, moderni liričar? Loša šala. Stoga sam bez poziva i tumaram“.
(Pol Kle)
Kao što se i Kle bavi na svojim grafikama osjećanjem ujedinjenim sa pretpostavkama
predmeta, u formi koja je posebno promjenjljiva, tako i Admir Mujkić racionalno koristi, uz
moć izvornog talenta, da posmatrački proces učini vanredno budnim, te kompozicionu harmoniju
svojih radova suprotstavlja destruiranim objektima koji njenu priču upotpunjuju u
apsolutnu.
Energija koja je pohranjena u Riboliku estetikom tvrdih rubova i liričnošću sadržaja, kompleksnom
morfologijom ikoničnost predstavljenog modifikuje u čin apstraktne radikalizacije
figurativnog. Jezik, sasvim ličan, koji je preveden u angažovani multikulturalni i fundamentalni,
umjetnički zreo, potpuno ostvaren u svom manuelnom i mentalnom intenzitetu.
Praznina između umjetnosti i života, tako biva upotpunjena sjajnim ciklusom kojeg
umjetnik imenova kao Ribolik.
dr Siniša Vidaković, Istoričar umjetnosti